"Ik wilde dit in elke vezel van mijn lichaam beleven"
Elke bevalling heeft op mij, als mens en als verloskundige een diepe indruk op me gemaakt.
En er was 1 bevalling die mijn hele idee over bevallen op z’n kop zette en dat is deze:
Het begon al te schemeren, toen ik met mijn verlostas voor de voordeur stond.
Op het eerste gezicht, zag ik dat ze al ver was. Haar gezicht een tikje aan de blekige kant, alsof alle energie naar binnen getrokken was. Haar haarpunten waren een beetje nat, van het ontspannende bad dat ze genomen had.
Er was een en al rust in huis. Ze wist perfect mee te gaan met de kracht in haar lijf en ik was verder niet echt nodig.
Ik dacht: ‘Dit zou wel es snel kunnen gaan’ en ik belde de kraamverzorgende voor assistentie; zette spulletjes klaar voor de bevalling en ging een kruik zoeken om doeken op te warmen, zodat we de baby straks lekker warm konden ontvangen. Haar man liet me zien waar ik alles kon vinden om daarna weer bij haar te zijn.
Niet veel later voelde ze dat haar baby zou komen. En haar hele zijn veranderde: het was alsof ze open bloeide. Er kwamen blosjes op haar wangen en haar ogen gingen helemaal stralen. Dit was haar moment.
Ze ging rustig liggen op hun bed.
‘Wil je de spiegel?’ vroeg hij haar.
“Ja” .
En hij zette een grote spiegel vast tussen de matras en het voeteneinde van het bed, zodat ze kon zien, wat ze deed.
De sfeer voelde een tikkeltje feestelijk. Alsof ze slingers gingen ophangen voor de komst van hun baby. Dat had ik nog niet eerder zo mogen ervaren op zo’n moment.
Even leek alles te verstillen, terwijl ik zachtjes in de verte de vogeltjes hoorde fluiten. Die verstilling op zo' n moment is zo bijzonder...
Haar man nam een kleine camera in zijn hand en begon haar vanaf de andere kant van het bed, te filmen. Ik vroeg me in een flits af: dat creëert toch afstand? Maar dat was tot mijn verbazing niet zo: al filmend, met een zachte blik vol verwondering en ontzag, was hij met heel zijn wezen bij haar.
Het werd een samenspel tussen haar en haar partner.
Haar weelderige zwangere lijf nodigde hem uit en zei: “Kijk maar”.
En zijn ogen keken, de afstand naar de andere kant van het bed overbruggend.
Zachtjes deed ik een stapje achteruit. Deze intimiteit was van hen.
Terwijl mijn hart zich vulde met een dankbaar gevoel.
Ik had het niet direct gemerkt wat er gebeurde, toen hij even later rustig zei:
” Je houdt het tegen, he?”
“Ach, het is de laatste, “ antwoordde ze.
Ze wilde het nog even rekken. Nog even wat langer genieten van dit groots moment...Afscheid nemen van een voor haar zo bijzondere periode.
Ze liet bewust nog een paar weeen als golven over zich heen komen zonder iets te doen. Dan... duwde ze zachtjes mee en werd haar babydochtertje in 1 vloeiende beweging geboren.
10 jaar later sprak ik haar weer. Ze was zich volop bewust geweest van de kwetsbaarheid van het leven. Maar daar wilde ze zich niet door laten leiden. Haar verlangen was zoveel groter dan haar angst.
“Vanuit de toppen van mijn tenen tot aan mijn kruintje, wilde ik dit in elke vezel van mijn lichaam beleven”, vertelde ze me.
“In de intimiteit van onze eigen slaapkamer’.
Met deze ervaring te delen, wil ik geen norm opleggen. Er is geen norm of “de juiste” manier.
Alleen, is onze vrouwelijke natuur zoveel krachtiger dan waar wij, vrouwen nu van doordrongen zijn.
Wat deze bevalling mij liet zien, is dat deze mooie vrouw met een hele andere intentie aan de baring begon, dan we vaak gewend zijn. Namelijk die van: Hier kijk ik vol verlangen naar uit…Ik ga dit met heel mijn wezen aan.
Deze intentie reikt uit. Is groter dan haarzelf.
En dat deed ze met haar hele lijf.
Dat is een hele andere intentie dan: “Ik hoop dat ik het kan.” Of: “Als het me maar gaat lukken.”
Deze gedachten houden stiekem klein. Je kan dan minder goed uitreiken naar je ware potentieel dat je in je draagt.
Haar partner had volop vertrouwen in haar, deelde haar intentie en zo versterkten ze elkaar.
Jaren later was ze verrast, dat ik het nog zo goed wist hoe het gegaan was. Ze wist niet wat het met me gedaan had.
Ze vertelde me ook hoe ze haar verhaal voor zich had gehouden, omdat andere vrouwen in haar omgeving zo' n andere ervaring hadden gehad en het niet leek te passen.
Maar dit verhaal mag er ook helemaal zijn.
Ik heb het zwangere vrouwen vaker horen vragen: